Vrijdag 7 december 2012
Vanavond was het normaal Johans verjaardagsfuif voor zijn 40e. Een unieke leeftijd die een fuif verdient, maar iets dat totaal irrelevant werd binnen hetgeen er de laatste week gebeurd is. Sorry als de annulatie van de fuif je niet bereikt heeft en je toch aan de deur stond.
“Mama ik wil buiten in de sneeuw spelen”, was het eerste dat Harte zei toen papa en mama binnenkwamen. Met wel een gezichtsuitdrukking van ‘ik weet wel dat ik dat niet kan’. Het geeft vooral aan dat Harte alles goed beseft. Ze lachte meer vandaag, ze maakte grapjes, we herkenden heel wat zaken terug in haar gedrag. Op de vraag bv. wat ze als dessert wilde eten, antwoordde ze met “wat zou jij kiezen mama”, de bal terugkaatsend, iets wat ze de laatste maanden nogal veel deed.
Harte wordt ook gevoeliger en aanhankelijker, en dat maakt het voor papa en mama uiteraard niet gemakkelijk. “Ik wil dat je hier blijft papa”, “je mag niet weggaan mama”, “zeg je tegen mama dat ze mij vannacht nog een kusje komt geven”. Of om 21 u ineens “ik wil graag bellen met…”, nu ze gemerkt heeft dat ze met Govert kon skypen.
We krijgen verschillende vragen van mensen die op bezoek willen komen. We appreciëren dit, maar kunnen niet op alles ingaan. Strikt genomen mag enkel naaste familie bij haar, alhoewel we dit zelf kunnen invullen. En sowieso zijn de bezoekmomenten beperkt. Voor mama en papa is het echter even ontspannend om tussen 2 bezoekmomenten in beneden met vrienden eens ne koffie te drinken, of ’s avonds op café een pint te gaan drinken. We proberen ook te weten te komen wat Harte zelf wil. Morgen komt Nora, zowat haar beste vriendinnetje uit de klas, op bezoek. En ze kijkt er naar uit. Voor anderen, die een skype-account hebben, laat het ons weten, ook daar zijn mogelijkheden om vriendinnetjes of klasgenootjes te spreken en te zien.
We krijgen ook vele reacties op deze blog, blijkbaar raakt dit verhaal mensen toch. Uiteraard is het niet de bedoeling mensen tot tranen te doen bewegen, maar het is leuk te weten dat velen deze blog lezen en meeleven.
Vandaag was het verder nog steeds afwachten. We hebben niet echt iemand gezien die ons iets nieuws kwam vertellen. Voor papa en mama blijven de grote vraagtekens. Als er dinsdag inderdaad geopereerd wordt, welke Harte kunnen we dan nadien verwachten? Gaat ze nog zo kunnen lachen, dansen en zingen zoals ze altijd gedaan heeft? Het zijn zaken waarop we momenteel geen antwoord hebben, het is nog teveel ‘wat als’, maar het geeft ons toch wel wat onzekerheid.
We gaven Harte in ieder geval veel aandacht vandaag. Papa en mama waren zowat de hele dag bij haar, en ook opa Jef, oma Mieke, Silke en Robbe kwamen op bezoek. De komende dagen beloven ook druk te worden. Papa en mama trokken ’s avonds met Vicky, Nancy, Tina, Els, Els en nog een Els nog op café, de Lange Trappen.
