30 november 2012
Hartes verhaal begint op 30 november 2012. Alleszins voor ons. Niemand wist of kon vermoeden wat er zich waarschijnlijk al lange tijd in haar hoofd afspeelde: letterlijk dan. Op maandag voelde ze zich niet zo lekker en was heel moe. Ze mocht van ons een dagje school overslaan om uit te rusten.
Dinsdag heeft ze op school gedanst en ging ze s avonds ook nog naar de dansles. Woensdagnacht moest ze weer overgeven. Op donderdag bij de dokter dacht die dat ze een griepje had. Harte kreeg overdag op donderdag en vrijdag de goede zorgen van oma en opa. Vrijdagnamiddag werd oma ongerust, ze sliep nu al zolang en was nog altijd zo moe. Ze belde mama op om te zeggen dat er iets niet goed zat, waarop meteen de dokter gebeld werd die doorverwees naar spoed.
Op spoed aangekomen werd ze eerst onderzocht door een assistent Toon. Die verwees door naar de kinderarts. Met een rolstoel reed mama Harte tot daar. Eventjes wachten – er kwamen die dag een stuk of 20 kinderen binnen – en we mochten bij dokter Vinckx. Dehydratatie was het verdict door de griep. Een nachtje in het ziekenhuis met een infuus en alles zou morgen weer in orde komen.
We kregen een kamer en Harte viel in slaap. Mama maakte iets om te eten en keek wat teevee.
Dat we niet dachten dat het echt erg was, bleek ook omdat papa samen met Tijl en Jenne gewoon even op ziekenbezoek kwamen. Rond 20.30 legde papa de kinderen in bed, totaal niet wetende wat er in Imelda ondertussen aan het gebeuren was.
In Imelda was dokter Vinckx rond die tijd een kijkje komen nemen. Hij kreeg Harte niet wakker, erger, ze kreeg de stuipen. Onmiddellijk werd er valium toegediend en een CT-scan moest meteen genomen worden. Ondertussen werd de neuroloog van wacht opgetrommeld. Buitengekomen uit de scanruimte zag mama de kinderarts Vinckx achter de pc zitten met het beeld van een hersenscan. Zelfs mama kon zien dat er iets was dat er niet hoorde. Ze vroeg aan de dokter wat het was, of het slecht was. De dokter zei dat hij wachtte op de neuroloog. Maar wat hij zag was niet goed. Mama zag dat de kinderarts ook erg aangedaan was door de beelden.
Wanneer de neuroloog binnenkomt kijkt hij luttele seconden naar de scan en roept: “OK, nu meteen, geen steriel protocol.” Ineens is Harte er weer in haar bed, ze wordt binnengereden, alle hens aan dek. Mama mag niet mee.
Papa werd opgetrommeld met een paniekerig sms’je. Totale chaos en onzekerheid. Hij zat daar immers met 2 kinderen thuis. Een telefoontje nadien van de verpleegster die zei dat het echt wel nodig was dat hij naar het ziekenhuis kwam. Noodopvang zoeken voor de kinderen, kleren en glutenvrij eten bijeenscharrelen, kinderen naar oma Paule brengen die gelukkig beschikbaar was, en dan naar Bonheiden. Voorzichtig rijden, moeilijk in zo’n geval.
Later zegt men dat hetgeen 15 minuten had moeten schelen of ons Harteke was er niet meer geweest…
Na de operatie krijgen we nog uitleg van de kinderarts en de neuroloog, de ene al verstaanbaarder dan de andere. Gelukkig kan het verplegend personeel goed vertalen. ’t Ziet er niet goed uit. Een MRI zal moeten uitwijzen waar de tumor of tumoren van Harte zich bevinden. Een biopsie moet uitmaken of het een goed- of kwaadaardige is… Dat zijn op dat moment zorgen voor de komende dagen. Eerst moet ze goed recupereren van de eerste ingreep.
Die nacht zijn papa en mama continu bij haar, proberen af en toe wat te slapen. Dit is zo plots, zoveel slecht nieuws op veel te weinig tijd. We willen haar niet kwijt. De verpleging van de kinderafdeling en van de nacht is erg bekwaam: dank aan Gretel, Frieda en Ruben. Ook dank aan de dokters Brike, Vinckx en neuroloog Smets. Zonder hen was ze er waarschijnlijk niet meer geweest.
Het zal een nacht zijn met veel gehuil, ongeloof, wanhoop, …