Gedicht voor Harte van Dirk Vermiert
Laten we mooie Mensen zijn.
Goden in woord, daad en gedachte.
Laten we graag bij elkaar liggen, laat ons houden van de zon en van het leven,
van de galop van het paard, van de vlucht van vogels, de stervende bloemen en de avondzon.
Maak je voeten licht, geeft jezelf vleugels. En als we niet dansen kunnen, droom dan van dansen.
Laat je stem horen, en als je niet praten kan, gebruik dan je handen. Laat ze spreken, laat ze strelen.
Iedereen kan dat. Strelen. Ook jij in je bed van ziek zijn. Ook jullie die waken.
Jij ook bent gemaakt van de pijnloze woorden, van de onuitputtelijke verbeelding, van het
eeuwigdurende verlangen, van het onoverwinnelijke willen.
Laten we er naar streven goden te zijn, dat maakt ons mens, het streven naar
en de aanvaarding van dat het nooit helemaal lukt.
Want wij leven zonder repetitie, zonder kans op een tweede uitvoering.
We kunnen slecht treuren om de fouten in het scenario, en mits wat geluk kunnen we het bijsturen.
Het volmaakte scenario kennen we echter niet. Dat is enkel de goden gegeven.
Alleen die leven niet.
De goden kennen de woorden maar niet de pijn, ze verkondigen het woord verdriet maar hebben
het nooit gevoeld, zij schrijven angst doch vrezen niet.
Goden kennen wel de woorden maar niet het gevoel.
Daarom zijn wij Mensen de echte goden.
En als jullie goden zijn dan is Harte jullie godin.
En die van mij in gedachte.
Laten we Harte zijn.