Dinsdag 4 december 2012
Johan is vanmorgen op school voor de ouders van de klas van Tijl en Harte gaan vertellen wat er gebeurd is met Harte en hoe het momenteel gaat. Hij vond dit belangrijk zelf te kunnen doen, mogelijk is het een onderdeel van een verwerkingsproces. Ik heb gebeld naar intensieve en blijkbaar is het slaapmiddel helemaal afgebouwd en is ze goed wakker. Straks gaan ze proberen haar beademings- en maagsonde te verwijderen. Om 11uur mogen we even bij haar langs. Ik ben heel erg benieuwd. Ik ben onder de douche geweest want ik wil dat Harte moed put uit ons samenzijn. Niet dat het er zichtbaar vingerdik op ligt dat we bezorgd zijn. Daar moet en mag zij zich nu geen zorgen over maken.
Vandaag hebben we Harte eerst om 11uur, daarna om 13uur en nadien tussen 16u en 17u gezien. Het buisje dat om 11uur nog hielp met de beademing is nu weg. Ze kan praten en zelfstandig ademen. Zei dat Nora geen ‘vriend’ maar een ‘vriendin’ is, keek al eventjes teevee en luisterde naar muziek op de Nano van mama. Dank u wel collega’s van de bouwdienst om het mee te brengen. Bij Laïs is ze in slaap gevallen. Ze ademt nu dus terug zelfstandig. Knuffel Giraf en Minnie houden haar gezelschap en ze wil hen niet missen. Christel, bedankt voor Olili, hij prijkt naast haar bed en Nora’s kaartje hangt aan haar bedje.
Vanavond kwamen oma en opa op bezoek. Oma Anjes en opa Joan, de ouders van een neef van Johan, waren er ook. Mama ging eerst al met oma Mieke en opa Jef tot bij Harte. Dat vond ze wel leuk denk ik. Maar later, als ze alleen is met mama, ziet mama dat er iets is. Ofwel is ze boos ofwel is ze verdrietig. Ze negeert mama een beetje. Wanneer mama vraagt wat er is zegt ze: ” Ik wil gewoon naar huis.” En vlak daarna vraagt ze: ” Maar waarom ben ik hier eigenlijk?” En dan houdt mama zich groot en stoer, vraagt of Harte het nog weet dat ze donderdag en vrijdag ziek was. Ja, dat weet ze nog. Dan of ze zich de kliniek in Bonheiden herinnert, dat niet dus. Mama vertelt dat ze een operatie heeft gehad aan haar hoofd en dat ze nu eerst moet genezen. Dat kan nog wel een tijdje duren. Omdat mama nogal uit het lood is geslagen door deze twee directe opmerkingen spreekt ze er verpleegster Katleen over aan. Die vertelt een beetje later ook nog aan Harte dat ze buisjes in haar hoofd heeft en dat ze daar niet aan mag trekken. Ze laat Harte ook aan het verband aan haar hoofd voelen. Regelmatig druppelt er een traan uit ons Harteke haar oogjes. Maar wij, wij laten niet zien dat we ook een beetje droevig zijn, dat is voor nadien, als we buiten zijn.
Vandaag vertellen ze dat ze nu misschien toch eerst zouden opereren en dan pas radiologie en een klein beetje chemo. Gisteren zeiden ze dat ze liever niet zouden opereren wanneer dat het de oncoloog Van Gool zou bemoeilijken. Een heel team van artsen is met Harte bezig, dat is de reden waarom er soms andere informatie gegeven wordt. We zullen wel zien. Ze verzekeren ons dat ze ons direct zullen informeren als ze een beslissing genomen hebben. We hopen op een goede evolutie en weten ondertussen dat we met professor Van Calenberg en professor Van Gool niet beter kunnen zitten – dat is wat anderen ons vertellen. En dit is het moment om het te geloven uiteraard… Vanavond slapen mama en papa niet meer in het ziekenhuis Gasthuisberg, wel in de familieopvang van Sint- Pieter. De maatschappelijk werkster Sabien heeft dit voor ons geregeld. Een grotere kamer iets verder weg van Harte maar toch nog veel dichterbij dan Muizen. We worden goed omringd en zijn blij met de verstrooiing die het bezoek met zich meebrengt. We verlaten ook ’s avonds eens de muren van Gasthuisberg, iets wat voor ons heel belangrijk is. Oma Paule zorgt goed voor Tijl en Jenne waardoor wij ons kunnen concentreren op ons Harteke. Uiteraard missen we Tijl en Jenne, maar dat oma Paule de zorg op zich neemt is van onschatbare waarde.